İnsan Sevince

 
Başka görür imiş cümle alemi
Feleği şaşarmış insan sevince
Kudretten yazınca gönül kalemi
Damlası taşarmış insan sevince
 
Önüne dursak da seneler boyu
Her dem deli akar yüreğin çayı
Sevgi olur bazen dipsiz bir kuyu
Çaresiz düşermiş insan sevince
 
Kerem gibi aşk oduyla yakılır
Gözünden yaşları gizli dökülür
Hasretin derdinden boynu bükülür
Ayrılık yaşarmış insan sevince
 
Karışır yarını bugünü dünü
Bilinmezmiş artık bir şeyin sonu
Şaşırır sonunda gittiği yönü
Bir ömür koşarmış insan sevince
 
Akar gözden İnci sel olup bir gün
Birikir bağrında göl olup bir gün
Ferhat’a kayada yol olup bir gün
Dağları aşarmış insan sevince